ARABS IN ASPIC

Madness and Magic

12.06.2020

Ocena:

autor:
Jakub „Bizon” Michalski

blog autora:

https://muzycznyzbawicielswiata.blogspot.com/

Trzy lata temu zespół Arabs in Aspic był dla mnie swego rodzaju ciekawostką. O, patrzcie, skoczkowie narciarscy założyli zespół i wydają płyty. Ale jajca! No dobrze. Jeden wśród nich był znany, ale on z zespołu już dawno odszedł, reszta to raczej zawodnicy bez wielkich międzynarodowych sukcesów, choć dokopałem się do informacji, że kolejny był jakiś czas rekordzistą kraju w długości lotu na skoczni mamuciej. Potem zachodziły pewne przetasowania w składzie i w sumie to ja już nie wiem, ilu z obecnych muzyków formacji to faktycznie byli skoczkowie, ale w Norwegii każdy rodzi się z nartami na nogach i pewnie w ramach zaliczenia z wuefu i tak muszą machnąć dwie stówki na mamucie z telemarkiem. Wydana w 2017 roku płyta Syndenes Magi naprawdę mi się spodobała. To taki klasyczny prog ze skandynawskim klimatem. Po raz kolejny okazało się, że w Norwegii równie dobrze, co z nartami i telemarkiem, radzą sobie z gitarami, perkusją czy organami. Po trzech latach grupa wydaje kolejny krążek -- zatytułowany Madness and Magic. Przyznam, że dzięki uprzejmości wydawcy, mam te nagrania już od jakiegoś czasu, i miałem okazję osłuchać się nie tylko z bardzo obiecującymi, opublikowanymi wcześniej utworami, ale z całością. Od pierwszego odsłuchu pierwszego singla zanosiło się na naprawdę bardzo dobry album i moje nadzieje absolutnie nie zostały zawiedzione.

Madness and Magic to szósty (lub siódmy -- zależy, jak liczyć) album formacji, która zaczynała od grania odrobinę cięższego, jednak z czasem nieco złagodziła, ale przede wszystkim rozwinęła swoje brzmienie. Kolejnym etapem tego rozwijania jest obecność na tym albumie drugiego perkusisty. Nie znaczy to jednak wcale, że zespół idzie w kierunku obecnego wcielenia King Crimson, choć nawiązania do dawnego oblicza tej formacji są jak najbardziej na miejscu, wszak Arabs in Aspic trafią przede wszystkim do zwolenników hard/prog rocka przełomu lat 60. i 70., którzy cenią piękne melodie, wspaniałe instrumentalne pasaże oraz gęste brzmienie gitar i organów. Ale na nowej płycie jest też sporo przestrzeni i brzmień akustycznych, dzięki czemu całość cechuje się sporą lekkością.

Tekstowo (tym razem wyłącznie po angielsku, w przeciwieństwie do poprzedniej płyty, na której teksty były po norwesku) na nowym albumie zespół porusza tematykę nowoczesnych technologii i to, w jaki sposób -- zarówno pozytywny jak i negatywny -- wpływa ona na życie nas wszystkich: dorosłych i dzieci. Muzyka jednak jest od nowoczesności daleka. To klasyczne rockowe brzmienia, takie, jakich podobno dzisiaj się już nie nagrywa, według pewnej grupy rockowych mentalnych wąsaczy. I Vow to Thee, My Screen (zgrabna zabawa słowem), które jako pierwsze zapowiadało album, to świetny początek płyty. Wokal zarówno barwą głosu jak i samym sposobem śpiewania może trochę pod młodego Ozzy'ego (tylko takiego trochę lepiej kontrolującego głos), ale już klimat kompozycji bardziej niż Black Sabbath przywodzi jednak na myśl zespoły progrockowe czy nawet folk-rockowe. Nie mamy tu jednak muzycznej ekwilibrystyki i trudnych do ogarnięcia, karkołomnych przejść i zmian tempa, a naprawdę bardzo zgrabny, melodyjny, wpadający w ucho ponad ośmiominutowy numer z kapitalnym klimatem i świetnym wykorzystaniem instrumentów perkusyjnych oraz klawiszowych. Znakomicie brzmi od samego początku dwuczęściowe, nieco zwariowane, trochę zappowskie Lullaby for Modern Kids. Krótkie jak na ten zespół i album High Tech Parent ma znakomity luz i polot, a Madness and Magic wbrew tytułowi raczej uspokaja i pozwala się wyciszyć. Album kończy zdecydowanie najdłuższa kompozycja -- niemal siedemnastominutowe Heaven in Your Eyes. I tu nie brak lekkości i polotu, choć zespół zręcznie przeplata te nieco lżejsze fragmenty gęstszymi, bardziej hardrockowymi motywami. Mnie jednak w tej kompozycji najbardziej podoba się niemal końcowy fragment, bardzo hipnotyczny, może nawet z lekkim bliskowschodnim posmakiem. To tu chyba zespół najbardziej na tej płycie idzie w stronę folk-psychodelii i wychodzi to znakomicie. Kapitalne zakończenie fantastycznego albumu, po którym natychmiast chce się odpalić płytę od nowa.

Całkiem możliwe, że Madness and Magic to mój ulubiony album Arabs in Aspic. Nie stwierdzam tego jeszcze ze stuprocentową pewnością, bo nie znam dogłębnie wszystkich dokonań zespołu, ale nadrabiałem w ostatnich tygodniach zaległości w tym zakresie i choć wszystkie płyty grupy są ciekawe, ta jak na razie chyba u mnie wygrywa. Na pewno zespół nie obniżył lotów po świetnym Syndenes Magi, a można uznać, że ten nowy krążek jest chyba łatwiejszy w odbiorze, choćby przez to, że nie mamy tu -- jak w przypadku poprzedniego albumu -- zaledwie trzech, za to bardzo długich kompozycji, a sześć utworów. Na samą wartość muzyczną to oczywiście nie wpływa, ale na odbiór już może. Znakomicie mi się słucha tej płyty i szczerze mówiąc, niemal już zapomniałem, że początkowo traktowałem tę formację jako sportowo-muzyczną ciekawostkę. Madness and Magic to udany lot na mamucie w Vikersund zakończony efektownym telemarkiem. No dobrze, obiecuję, że przy okazji kolejnej płyty nie wspomnę już słowem o skokach narciarskich, bo muzyka tego zespołu jest po prostu zbyt dobra. Pewne miejsce w tegorocznej czołówce u mnie!